اینترنت جهانی در ایران می ماند
سایت مرجع
سایت مرجع
اینترنت مفهومی است که سطحی از نوع دسترسی کاربران را به شبکه ای پهناور در ابعاد جهانی تعریف می کند.
شبکه ای که صاحب خاصی نداشته و قدرت های بزرگ فقط پدیدآورنده زیرساخت پهنای باند آن تا زمانی که کشورهای جهان مستقل از برخورداری اینترانت ملی برای خودشان نشده اند را فراهم می آورند.
اینترنت از به هم پیوستن شبکه های کوچک و محلی خلاصه شبکه های ملی برای یک ارتباط بین المللی شکل می گیرد.
شبکه ای که نمی تواند چه در نام و چه در کاربرد ملی باشد.
اگر ایرانی ها همانند بلفی و لی لی بیت زندگی کنند می توانند متصور شوند اینترنت ملی هم خواهند داشت.
دولت ایران همانند دیگر دولت های در پی فناوری جهان که رشد فزاینده فناوری را به کاربردی سازی آن در به دست آوردن فرصت ها به دور از خطرات ناشی از استفاده ناصحیح از فناوری و تهدیدهای این حوزه می جویند بر آن هستند تا با اینترانت کشوری حافظه ای ملی برای شبکه اینترنت آماده سازند تا در پی قطعی ها ، سرعت دسترسی به شبکه جهانی اینترنت و دیتای مورد نظر به یقین برای کاربران میسر شود.
این معنی آن نیست که دسترسی کاربران به شبکه جهانی اینترنت قطع می شود و به این معنی است که اولا با دسترسی به اینترانت کشوری بسیاری از خدمات که در حوزه دولت الکترونیک ، تجارت الکترونیک ، بهداشت الکترونیک ، آموزش الکترونیک و همانند آن برای آمادگی الکترونیک کشور در سطح جهانی تعریف می شود را به سهولت دسترسی برای مردم با کمترین زمان و بهترین کیفیت قابل وصل کنند و ثانیا با ایجاد پشتیبانی قوی برای شبکه جهانی اینترنت ، سرعت و کیفیت دسترسی به این شبکه را نیز به طور همیشگی مقدور سازند.
نه وزیر ارتباطات و نه هیچ مقام مسئول متولی در این حوزه می خواهد و می تواند اینترنت جهانی را به اینترنت ملی تبدیل ساخته و کاربران را به استفاده از آن مجبور سازد چون چیزی به نام اینترنت ملی معنی ندارد.
از طرفی یادمان نرود یکی از مهم ترین مختصات استراتژی امنیت الکترونیک ایجاد امینت لازم در مرزهای ملی برای دسترسی به شبکه جهانی اینترنت است ، بلی مرزهای ملی .
منظور نگارنده از مرزهای ملی همان درگاه های بین المللی دسترسی به شبکه پهناور اینترنت در قلمرو کشورهای مختلف است که باید در سیطره کنترل دسترسی کاربران کشورها از سوی متولیان امر کنترل شده و مورد حمایت های ملی آنان قرار گیرد.
یعنی مرزبانان ملی هر کشور در خصوص انتقال دیتا در زیرساخت ملی از ارتباطات بین المللی واقف بر کل موضوع بوده و فارغ از کنترل محتوایی صرف که عدم اعتماد کاربران را موجب شده و امری ناصحیح است به ایجاد امنیت فرامحتوایی بر این شبکه مبادرت ورزند.
این مسئله در ایجاد امنیت لازم در شبکه اینترانت ملی یا همان شبکه ملی اطلاعات موثر خواهد بود که از طریق اجرای فنی در سطح این شبکه با کمک گرفتن از متخصصان و صرف هزینه های لازم برای آن صورت می پذیرد .
البته لازم به یادآوری است که اینترنت جهانی ممکن است از طریق اینترانت ملی به کاربران ارائه شود آن هم به این علت که امنیت افزایش یابد ، سرعت دسترسی افزایش یابد ، کیفیت بیشتر شود و یک جا کاربران بتوانند هم خدمات دولت الکترونیک را راحت تر دریافت کنند و هم دسترسی به شبکه جهانی اینترنت برای شان آسان تر شود.
شرکت های ارائه دهنده پهنای باند نیز اولویت را بر ارائه دسترسی به شبکه اینترانت کشوری قرار خواهند داد تا از طریق آن امکان دسترسی به شبکه جهانی اینترنت نیز برقرار شود.
شبکه ای که صاحب خاصی نداشته و قدرت های بزرگ فقط پدیدآورنده زیرساخت پهنای باند آن تا زمانی که کشورهای جهان مستقل از برخورداری اینترانت ملی برای خودشان نشده اند را فراهم می آورند.
اینترنت از به هم پیوستن شبکه های کوچک و محلی خلاصه شبکه های ملی برای یک ارتباط بین المللی شکل می گیرد.
شبکه ای که نمی تواند چه در نام و چه در کاربرد ملی باشد.
اگر ایرانی ها همانند بلفی و لی لی بیت زندگی کنند می توانند متصور شوند اینترنت ملی هم خواهند داشت.
دولت ایران همانند دیگر دولت های در پی فناوری جهان که رشد فزاینده فناوری را به کاربردی سازی آن در به دست آوردن فرصت ها به دور از خطرات ناشی از استفاده ناصحیح از فناوری و تهدیدهای این حوزه می جویند بر آن هستند تا با اینترانت کشوری حافظه ای ملی برای شبکه اینترنت آماده سازند تا در پی قطعی ها ، سرعت دسترسی به شبکه جهانی اینترنت و دیتای مورد نظر به یقین برای کاربران میسر شود.
این معنی آن نیست که دسترسی کاربران به شبکه جهانی اینترنت قطع می شود و به این معنی است که اولا با دسترسی به اینترانت کشوری بسیاری از خدمات که در حوزه دولت الکترونیک ، تجارت الکترونیک ، بهداشت الکترونیک ، آموزش الکترونیک و همانند آن برای آمادگی الکترونیک کشور در سطح جهانی تعریف می شود را به سهولت دسترسی برای مردم با کمترین زمان و بهترین کیفیت قابل وصل کنند و ثانیا با ایجاد پشتیبانی قوی برای شبکه جهانی اینترنت ، سرعت و کیفیت دسترسی به این شبکه را نیز به طور همیشگی مقدور سازند.
نه وزیر ارتباطات و نه هیچ مقام مسئول متولی در این حوزه می خواهد و می تواند اینترنت جهانی را به اینترنت ملی تبدیل ساخته و کاربران را به استفاده از آن مجبور سازد چون چیزی به نام اینترنت ملی معنی ندارد.
از طرفی یادمان نرود یکی از مهم ترین مختصات استراتژی امنیت الکترونیک ایجاد امینت لازم در مرزهای ملی برای دسترسی به شبکه جهانی اینترنت است ، بلی مرزهای ملی .
منظور نگارنده از مرزهای ملی همان درگاه های بین المللی دسترسی به شبکه پهناور اینترنت در قلمرو کشورهای مختلف است که باید در سیطره کنترل دسترسی کاربران کشورها از سوی متولیان امر کنترل شده و مورد حمایت های ملی آنان قرار گیرد.
یعنی مرزبانان ملی هر کشور در خصوص انتقال دیتا در زیرساخت ملی از ارتباطات بین المللی واقف بر کل موضوع بوده و فارغ از کنترل محتوایی صرف که عدم اعتماد کاربران را موجب شده و امری ناصحیح است به ایجاد امنیت فرامحتوایی بر این شبکه مبادرت ورزند.
این مسئله در ایجاد امنیت لازم در شبکه اینترانت ملی یا همان شبکه ملی اطلاعات موثر خواهد بود که از طریق اجرای فنی در سطح این شبکه با کمک گرفتن از متخصصان و صرف هزینه های لازم برای آن صورت می پذیرد .
البته لازم به یادآوری است که اینترنت جهانی ممکن است از طریق اینترانت ملی به کاربران ارائه شود آن هم به این علت که امنیت افزایش یابد ، سرعت دسترسی افزایش یابد ، کیفیت بیشتر شود و یک جا کاربران بتوانند هم خدمات دولت الکترونیک را راحت تر دریافت کنند و هم دسترسی به شبکه جهانی اینترنت برای شان آسان تر شود.
شرکت های ارائه دهنده پهنای باند نیز اولویت را بر ارائه دسترسی به شبکه اینترانت کشوری قرار خواهند داد تا از طریق آن امکان دسترسی به شبکه جهانی اینترنت نیز برقرار شود.
---
© Copyright 2012 oonternet.com